همه پلاستیک ها پلیمر هستند ، اما همه پلیمرها پلاستیک نیستند! پلاستیک نوع خاصی از پلیمر است، پلاستیک ها حالت مصنوعی دارند و به طور طبیعی وجود ندارند. با این حال تفاوت اصلی آنها در چیست ؟ اصطلاح پلیمر و پلاستیک یکسان نیستند. پلاستیک نوع خاصی از پلیمر است که از زنجیره ای طولانی از پلیمرها تشکیل شده است. از طرف دیگر ، پلیمرها از مولکول های یکنواختی تشکیل شده اند که کوچکتر از مولکول های پلاستیک هستند.
پلیمرها می توانند طبیعی یا مصنوعی باشند و زمانی ایجاد می شوند که مولکول های کوچک، که به آنها مونومر نیز گفته می شود، از لحاظ شیمیایی ترکیب شده و شبکه بزرگتری از مولکول های متصل را تشکیل می دهند. این اصطلاح از پیشوند یونانی “poly-” به معنی “بسیاری” و پسوند “-mer” به معنی “قطعات” گرفته شده است. آنچه این شبکه ها را منحصر به فرد می کند این واقعیت است که هر پلیمر شبکه ای از واحدهای تکراری را ایجاد می کند. به عنوان مثال، واحد تکراری در ساختار شیمیایی لاستیک طبیعی ایزوپرن است. در تصویر زیر، واحدهای تکراری ایزوپرن را پس از تبدیل ایزوپرن به یک لاستیک طبیعی مشاهده می کنید.
ساختار شیمیایی لاستیک طبیعی به واحدهای تکراری ایزوپرن توجه کنید.
توجه داشته باشید که واحدهای تکراری در پلیمرها اغلب کربن و هیدروژن و گاهی اوقات اکسیژن، نیتروژن، گوگرد، کلر، فلور، فسفر و سیلیکون هستند.
در حال حاضر بسیاری از محصولات به دلیل صرفه جویی در هزینه تولید و مزایای بهره وری به مواد پلاستیکی و پلیمری تبدیل می شوند. اگر به دنبال شریک جدید تولیدی هستید تا به شما در توسعه محصول پلاستیکی خود کمک کند. شناخته شده ترین پلیمرهای پلاستیکی شامل پلی اتیلن (PE)، پلی پروپیلن (PP)، اپوکسی و پلی استر (PS) از هیدروکربن های نفتی مشتق شده اند.
این مواد در طیف وسیعی از کاربردها مورد استفاده قرار می گیرند. با این حال، آنها مشکل بازیافت و دفع عمر خود را ایجاد می کنند زیرا به راحتی تجزیه نمی شوند. فشار زیادی برای توسعه پلیمرهای سازگار با محیط زیست با استفاده از بیوکامپوزیت ها (همچنین کامپوزیت های سبز) که از پلیمرهای زیست تخریب پذیر از جمله پلیمرهای چوبی و الیاف غیر چوبی (کاه، بست، برگ، دانه، چمن) تشکیل شده است، وجود دارد.
آشناترین پلیمرهای پلاستیکی شامل پلی اتیلن (PE)، پلی پروپیلن (PP)، اپوکسی و پلی استر (PS) از هیدروکربن های نفتی مشتق می شوند. این مواد در طیف وسیعی از کاربردها استفاده می شوند. با این حال، آنها یک مشکل بازیافت و دفع پایان عمر ایجاد می کنند زیرا به راحتی خراب نمی شوند. فشار زیادی برای توسعه پلیمرهای سازگار با محیط زیست با استفاده از بیوکامپوزیت ها (همچنین به عنوان کامپوزیت های سبز شناخته می شود) وجود دارد که از پلیمرهای زیست تخریب پذیر از جمله پلیمرهای مشتق شده از چوب و الیاف غیر چوبی (کاه، چوب، برگ، دانه، علف) تشکیل شده اند.